ฝันที่ยังไปไม่ถึง

แม้สร้างโอกาสลุ้นยิงได้ถึง 19 ครั้ง แต่ทำได้เพียงประตูตีไข่แตกช่วงท้ายจาก บูคาโย่ ซาก้า ที่เหมือนเป็นประกายไฟปลุกความหวัง แต่แล้วก็ดับมอดไปเสียเองกับโอกาสทองจาก ซาก้า คนเดิมที่ชาร์จระยะไม่ถึงสิบหลาข้ามคาน

มันน่าเสียดายและน่าเหลือเชื่อที่จังหวะนี้ไม่ได้ประตู เพราะถ้าหากสกอร์เป็น 2-2 ก็อาจได้ลุ้นประตูแซงนำในช่วงเวลาอีกสิบนาทีสุดท้าย

แต่นั่นแหละคือภาพสรุปที่ชัดเจนในความเป็น อาร์เซน่อล ที่ยังไม่ดีพอจะผ่านเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ

ตลอดสองนัดในการเจอกับ เปแอสเช ที่เป็นฝ่ายชนะด้วยประตูรวม 3-1 อาร์เซน่อล มีช่วงเวลาที่ดีและเหนือกว่าชัดเจนแค่ช่วงสั้นๆ ต่างจากรอบ 8 ทีมที่จัดการ เรอัล มาดริด ได้อยู่หมัด

ช่วงเวลาดีสุดของ อาร์เซน่อล ตลอด 180 นาทีที่เจอกับ เปแอสเช คือ 8 นาทีแรกในเกมสองที่บุกเข้าใส่ได้ต่อเนื่อง และน่าจะยิงได้ 2-3 ประตูจาก เดแคลน ไรซ์, กาเบรียล มาร์ติเนลลี่ และ มาร์ติน โอเดการ์ด

มิเกล อาร์เตต้า บอกหลังเกมว่าหนึ่งในเหตุผลที่ อาร์เซน่อล แพ้เป็นเพราะฟอร์มอันเหนียวหนึบของ จานลุยจิ ดอนนารุมม่า ที่เซฟไปหลายครั้งตลอดสองนัด

ดอนนารุมม่า ทำผลงานได้ดีจริง และเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้ เปแอสเช ได้เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศครั้งแรกในรอบ 5 ปี แต่เกมรุก อาร์เซน่อล เองก็ไม่ได้ดุดันและหลากหลายมากพอที่จะยิงให้ได้มากกว่า 1 ประตู

อาร์เซน่อล เริ่มต้นดีในเกมสอง มีโอกาสจะแจ้งลุ้นประตู แต่ทำไม่ได้ ต่างจากเกมแรกที่ เปแอสเช เป็นฝ่ายเริ่มต้นดีมีโอกาส และทำได้ ตรงนี้คือความต่างที่ส่งผลต่อทิศทางของทั้งนัดแรกและนัดสอง

ตัดช่วง 8 นาทีแรกของเกมนัดสองออกไป โอกาสดีสุดของ อาร์เซน่อล มาจากนักเตะคนเดียวและคนเดิมคือ ซาก้า ที่นอกจากชาร์จจ่อๆ ข้ามคานแล้ว ก็มีตัดเข้าในปั่นโค้ง แต่ ดอนนารุมม่า ก็ยังซูเปอร์เซฟบินปัดปลายนิ้ว

คนอื่นในทีมไม่ได้มีโอกาสใกล้เคียงที่จะทำให้ทีมได้ประตูเลย ต่างจาก เปแอสเช ที่เกมรุกมีคนเข้าทำหลากหลายกว่า และ 3 ประตูที่ได้มาจากกองหน้า อุสมาน เดมเบเล่ ต่อด้วยกองกลาง ฟาเบียน รูอีซ และกองหลัง อาชราฟ ฮาคิมี่ 

มันเหมือนเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกว่า เปแอสเช ทำได้ดีกว่า สมบูรณ์แบบกว่า ได้ประตูจากผู้เล่นใน 3 ตำแหน่ง ขณะที่อีกตำแหน่งอย่างผู้รักษาประตูก็ทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยม 

ซาก้า เป็นชิ้นเป็นอันมากสุดในเกมรุก อาร์เซน่อล ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยกับการที่นักเตะคนเดียวต้องแบกทีมตลอดสองนัด ฟุตบอลสมัยใหม่ต้องว่ากันด้วย "คุณภาพทั้งทีม" ไล่ตั้งแต่ตัวจริงยันสำรอง

การพ่ายให้ เปแอสเช ทั้งสองนัดทำให้เห็นชัดเจนว่า อาร์เซน่อล ขาดตรงนี้ไป และลึกๆ แล้ว อาร์เตต้า ก็รู้อยู่ในใจ เพียงแต่ข้อจำกัดหลายอย่างทำให้ไม่สามารถประกอบร่างให้ทีมชุดนี้ออกมาสมบูรณ์แบบที่สุดอย่างใจต้องการได้

นี้คือฤดูกาลที่ อาร์เซน่อล เผชิญกับปัญหาบาดเจ็บเล่นงานอ่วมสุดนับตั้งแต่ย้ายจากไฮบิวรี่มาเล่นที่เอมิเรตส์ สเตเดี้ยม 

ตัวหลักทยอยกันล้มหมอนนอนเสื่อจนแทบไม่ได้จัด 11 ผู้เล่นที่ดีสุดของตัวเองได้ แต่ละนัดต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเอาตัวรอดไปวันๆ และหลายคนที่หายเจ็บกลับมาก็เค้นฟอร์มเดิมไม่ได้ซึ่งก็น่าเห็นใจเช่นกัน 

หากย้อนเวลากลับไปก็คงไม่มีใครคาดหรอกว่าในเกมสำคัญหลายต่อหลายนัดช่วงท้ายฤดูกาล ตำแหน่งหน้าเป้าของทีมจะเป็น มิเกล เมริโน่

เมริโน่ ทำดีที่สุดแล้วกับการเล่นแก้ขัดในตำแหน่งที่ไม่เคยเล่นมาก่อน เขาไม่ใช่กองหน้าอาชีพที่มีสัญชาตญาณพิเศษในกรอบเขตโทษ หลายต่อหลายครั้งที่บอลเปิดจากด้านข้างผ่านหน้าประตูไปแบบไม่มีใครเข้าชาร์จ 

นี่เป็นจุดที่หลายคนต้องตั้งคำถามหรือไม่ก็ฟันธงว่า หากมีกองหน้าอาชีพ อาร์เซน่อล น่าจะได้ลุ้นกว่านี้ มีโอกาสมากกว่านี้ และไม่ตกม้าตายแบบนี้ 

อาร์เซน่อล ในยุค มิเกล อาร์เตต้า ยกระดับขึ้นมาอย่างมากในช่วง 3-4 ปีหลังสุด ทีมนี้มีศักยภาพที่จะเป็นแชมป์รายการสำคัญได้ แต่ก็ยังขาดในบางสิ่งบางที่ต้องมีในช่วงเวลาสำคัญ

การหมดลุ้นในถ้วยแชมเปี้ยนส์ ลีก ทำให้ อาร์เซน่อล มือเปล่าไม่ได้แชมป์รายการหลักใดเลยมา 5 ปีติด พรีเมียร์ลีกที่มีลุ้นตลอด 3 ฤดูกาลหลังก็จบไวในฤดูกาลนี้ และอาจหล่นไปอยู่ที่ 3-4 ด้วยซ้ำ

ฝันที่จะเป็นแชมป์ยุโรปสักครั้ง ฝันที่จะกลับมาคว้าแชมป์ลีกครั้งแรกนับตั้งแต่ชุดไร้พ่าย 2004 ยังคงเป็นแค่ฝันที่ต้องรอต่อไป

อาร์เซน่อล เดินทางมาไกลเท่าที่จะทำได้แล้วในฤดูกาลที่เต็มไปด้วยปัญหา แต่ยังไกลไม่มากพอที่จะทำฝันให้เป็นจริง

คงได้แต่รอต่อไป และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะไปถึงฝั่งฝันเสียที