จากกันด้วยดี

    และแล้วก็ถึงเวลา และแล้วเธอก็ต้องไป
    หลังเสร็จสิ้นภารกิจคว้าแชมป์พรีเมียร์ลีก และพินิจแล้วว่าเป็นเวลาอันเหมาะสม เย็นวันจันทร์ที่ผ่านมา ถึงเวลา เทรนท์ อเล็กซานเดอร์-อาร์โนลด์ แถลงถึงการตัดสินใจอำลาของตัวเอง
    ปิดฉาก 20 ปีในถิ่นแอนฟิลด์
    มุมหนึ่งอาจโดนตำหนิ เฉพาะอย่างยิ่งในฐานะเด็กท้องถิ่น
    สำหรับผู้เขียน ซึ่งเป็นเดอะ ค็อป มาตั้งแต่เด็กจนถึงวัยหัวเถิก กรีดแขนออกมาเป็นสีแดงแน่นอนล้านเปอร์เซนต์ (ฮา) มองเทรนท์อีกแบบครับ
    "ความท้าทายใหม่" คือเหตุผลของไอ้หนุ่มพันธุ์สเกาซ์ และนั่นเป็นสิ่งที่ผู้เขียนเคารพการตัดสินใจ
    บัลลง ดอร์ ในฐานะฟูลแบ็ก ... คือรูปธรรมของความท้าทายนั้น เข้าใจครับเข้าใจ
    ... แต่สารภาพครับว่า แม้เอาจริงแล้ว ต่อให้สมองเข้าใจ แต่หัวใจย่อมรู้สึกจุกๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้
    หากเลือกได้ ผู้เขียนอยากให้เทรนท์อยู่ต่อละครับ แต่ในเมื่อนักเตะต้องการไปเผชิญโลกใบใหม่ เราในฐานะแฟนบอลคงทำได้เพียงเคารพการตัดสินใจ ในเมื่อชีวิตเป็นของเขา และเราไม่ได้เป็นคนจ่ายค่าจ้าง
    ความรู้สึกคือ เสียดาย ยังรักและผูกพันกับนักเตะเช่นเดิม แน่นอน ฤดูกาลหน้า ผู้เขียนย่อมแอบส่องความเคลื่อนไหวของแบ็กขวาจอมบุกของเราอยู่เนืองๆ

    เสียดาย แบ็กขวาจอมแอสซิสต์
    ขณะเหลือ 3 เกมสุดท้ายของฤดูกาลนี้ เทรนท์รั้งอันดับ 2 กองหลังที่แอสซิสต์มากที่สุดในประวัติศาสตร์พรีเมียร์ลีก ด้วยจำนวน 64 ครั้ง
    รองจาก แอชลี่ย์ ยัง (74) เพียงคนเดียว และเหนือกว่าคู่หูปอดเหล็ก แอนดี้ โรเบิร์ตสัน (59)
    นอกจากนั้น ยังมีถึง 3 ฤดูกาล ซึ่งเทรนท์เป็นกองหลังที่แอสซิสต์มากที่สุด และด้วยจำนวนแตะเลข 2 หลัก
    ฤดูกาล 2019-20 : 13 ครั้ง
    ฤดูกาล 2018-19 : 12 ครั้ง
    ฤดูกาล 2021-22 : 12 ครั้ง
    ฟูลแบ็กจอมลุย นวัตกรรมที่ เจอร์เก้น คล็อปป์ นำมาติดตั้ง กำลังปิดตำนานกลายๆ 

    ความสำเร็จนานับ
    คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการร่ำลาด้วยความสำเร็จ แม้เป็นถ้วยเดียว แต่พรีเมียร์ลีก 2024-25 ก็มีคุณค่ามหาศาลสำหรับลิเวอร์พูล
    เหมือนฟ้าเขียนสคริปต์เอาไว้ ประตูชัยท้ายเกมเยือน เลสเตอร์ ซิตี้ มาจากปลายเกือกอีซ้ายของเทรนท์
    เด็กสเกาซ์นำถ้วยพรีเมียร์ลีกกลับบ้าน
    นี่คือเกียรติยศสุดท้ายของเทรนท์กับลิเวอร์พูลที่ปิดฉากด้วยความสำเร็จไม่น้อย
    แชมป์ยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ ลีก 1 สมัย
    แชมป์พรีเมียร์ลีก 2 สมัย
    แชมป์เอฟเอ คัพ 1 สมัย
    แชมป์ลีก คัพ 2 สมัย
    แขมป์ยูฟ่า ซูเปอร์ คัพ 1 สมัย
    แชมป์ฟีฟ่า คลับ เวิลด์ คัพ 1 สมัย
    แชมป์คอมมิวนิตี้ ชิลด์ 1 สมัย

    ความภูมิใจแห่งท้องถิ่น
    นับตั้งแต่ประเดิมชุดใหญ่ในฤดูกาล 2016-17 เทรนท์คือความภาคภูมิใจในฐานะเด็กท้องถิ่น ตามรอยรุ่นพี่อย่าง สตีเว่น เจอร์ราร์ด, เจมี่ คาร์ราเกอร์, ไมเคิ่ล โอเว่น, ร็อบบี้ ฟาวเลอร์ หรือ สตีฟ แม็คมานามาน      
    กระนั้น ลองไล่เรียงดูครับ จากรายชื่อข้างต้นมีใครบ้างที่เป็น one club man เห็นมีแต่คาร์ร่ารายเดียว
    นั่นย่อมบอกเป็นนัยว่า การอยู่โยงกับสโมสรเดียวไม่ใช่เรื่องง่าย เช่นกันกับการย้ายทีม ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา

    หากแต่ย้ายไปไหน และร่ำลากันแบบไหนต่างหาก
    ในฐานะเด็กหงส์ ผู้เขียนหวังว่า เทรนท์จะไปได้สวยกับเส้นทางใหม่ เฉพาะอย่างยิ่งการตามรอยเบบี้โกลและแม็คก้าในถิ่นซานติอาโก้ เบร์นาเบว
    หวังว่า เทรนท์จะประสบความสำเร็จ และไม่ได้เป็น "ของเล่นเศรษฐี" นะครับ
    เด็กลูกหม้อกับการอำลา ชวนให้ผู้เขียนคิดถึงเรื่องราวในวงการเพลงไทยเมื่อ 20 ปีที่แล้วครับ
    ------
    สำหรับท่านผู้อ่านในยุค 90 หลายคนคงรู้จัก "ไมโคร" วงร็อกเล็กๆ ในตำนานที่มี พี่หนุ่ย-อำพล ลำพูน เป็นนักร้องนำเป็นอย่างดีใช่มั้ยครับ
    ภายใต้การปลุกปั้นของ แกรมมี่ เอนเตอร์เทนเมนต์ (ปัจจุบันคือ จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่) ไมโครกลายเป็นวงร็อกขวัญใจวัยรุ่นในยุคนั้น กระทั่งการเปลี่ยนแปลง เมื่อมีการแยกวง พี่หนุ่ย-อำพลเป็นศิลปินเดี่ยว ขณะที่ 5 ทหารเสือยังเกาะกลุ่มเป็นวงไมโครที่มี พี่กบ-ไกรภพ จันทร์ดี มือกีตาร์ รับหน้าที่ร้องนำแทน
    จากความนิยม กลายเป็นถดถอย ไมโครที่ไร้เงาอำพล เสื่อมความนิยมลงอย่างชัดเจน หลังแยกตัว วงมีผลงานสตูดิโออัลบั้มอีกเพียง 2 ชุด ก่อนการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น
    ปี 2540 ไมโครออกอัลบั้ม ทางไกล ภายใต้สังกัด ฟิลฮาร์โมนิค ปิดฉากบ้านหลังเก่าอย่างแกรมมี่แบบเงียบๆ
    อัลบั้มชุดนั้น สมาชิกไมโครผลิตงานกันเองเกือบ 100% เนื้อร้อง - ทำนอง - เรียบเรียง ผู้เขียนได้เห็นเครดิตจากฝีมือของ พี่กบ เป็นครั้งแรกจากงานชุดนี้
    อาจเป็นอัลบั้มที่ไม่ประสบความสำเร็จ (และเป็นสตูดิโออัลบั้มชุดสุดท้ายของวง) แต่ในแง่ของคุณภาพแล้ว ถือเป็นเพลงคุณภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่ของการบันทึกเสียง
    มีอยู่เพลงหนึ่งที่ พี่บอย-สันธาน เลาหวัฒนาวิทย์ มือคีย์บอร์ดและโปรดิวเซอร์งานชุดนี้ แต่งเอาไว้เสมือนเพลงร่ำลาบ้านหลังเก่าอย่างแกรมมี่
    เพลงนี้ชื่อว่า "จากกันด้วยดี"
    ------
    "ไปเถอะไปถ้าดีกว่า อาจเจ็บแต่ทนไหว
    ไม่มีใครต้องการจะเสียใจ ถ้าหากจะรั้งเธอ คงเจ็บและช้ำพอกัน"
    "มีอะไรที่คงอยู่ ต่างเปลี่ยนและแปรผัน
คนที่เคยรักกันมาเนิ่นนาน สุดท้ายซักวันก็จากลากันไป"
    
    "จากลากันด้วยดี ต่อจากนี้ ไม่มีใคร ต้องโกรธเคืองใคร
    จากลากันด้วยดี พร้อมจะเข้าใจ เจ็บปวดก็ต้องยอม มันคือ ชีวิตจริง"
    "ความเป็นจริงที่เป็นอยู่ เจ็บปวดและขื่นขม
    วันนึงคงลบไปกับสายลม ไม่เหลืออไะรที่ติดที่คาในใจ

    "จากลากันด้วยดี ต่อจากนี้ ไม่มีใคร ต้องโกรธเคืองใคร
    จดจำเพียงว่าเธอนั้น ไม่ผิดอะไร ไม่เคยทำร้ายกัน"

    "จากลากันด้วยดี ต่อจากนี้ ไม่มีใคร ต้องโกรธเคืองกัน
    อะไรมันต้องเป็น ก็ต้องปล่อยมัน เจ็บปวดก็ต้องยอม มันคือ ชีวิตจริง"

    ไมโครอำลาแกรมมี่ เทรนท์อำลาลิเวอร์พูล
    บางความรู้สึกที่คล้ายคลึงกัน
    "ลูกหม้อ" ที่เติบโตขึ้นมา จากเด็กรุ่นจอมเฟี้ยว สู่เด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยความฝันพลุ่งพล่าน กระทั่งเติบโตขึ้นไปเอื้อมคว้าดาว
    กระทั่งถึงบทสุดท้าย ปิดฉากร่ำลา
    สำหรับผู้เขียน นี่เป็นการ "จากลากันด้วยดี" ไม่มีใครต้องโกรธเคืองใครอย่างที่เนื้อเพลงว่าเอาไว้นั่นแหละครับ
    ได้แต่ยิ้ม อวยพรให้ไปดีนะเทรนท์ เราเข้าใจนาย

บทเพลงที่ 28 : จากกันด้วยดี
เนื้อร้อง - ทำนอง - เรียบเรียง : สันธาน เลาหวัฒนาวิทย์
ศิลปิน : ไมโคร
อัลบั้ม : ทางไกล
ปี : 2540